ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΟΥ

"Σχεδόν πάντα αυτή χρησιμοποιώ"
είπε και χαμογέλασε αμήχανα...

Το πρόσωπο του φωτιζόταν από την οθόνη του υπολογιστή. Σε αντίθεση με το σώμα του, το κεφάλι του ήταν καλοσχηματισμένο. Θεληματικό μέτωπο, ελληνική μύτη, μελί μάτια. Τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά κάλυπταν ένα μέρος από τους παραμορφωμένους ώμους του.


- «Πάω να βάλω ένα ποτήρι νερό» είπα και σηκώθηκα περισσότερο για να συλλάβω την συνολική εικόνα. Η αναπηρική πολυθρόνα σταθμευμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, το αναμμένο εξωτερικό μόντεμ με τις ενδείξεις να τρεμοσβήνουν, το τρεμούλιασμα της οθόνης ανάλογο με την απόσταση, οι ήχοι από το πληκτρολόγιο, μοναδικοί, χωρίς φυσικές αναλογίες.


Προχώρησα προς την κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο και γέμισα ένα μεγάλο ποτήρι νερό. «Τι νόημα είχε αυτό το ψέμα;» αναρωτήθηκα. «Του έδινε άραγε μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, ή μήπως επέτεινε την θλίψη του;». Δεν γνώριζα. Τον είχα εντρυφήσει στο διαδύκτιο. Ήταν δική μου ιδέα, πίστευα ότι θα μπορούσε να του δώσει μία διέξοδο στο έξω κόσμο, την ευκαιρία να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους ως ίσος προς ίσους και όχι σαν ένα παραμορφωμένο σακί από κόκαλα που προκαλεί θλίψη, οίκτο ή ακόμα χειρότερα απέχθεια. Και πράγματι. Όλα πήγαιναν κατ` ευχή. Ο νέος χαώδης κόσμος του διαδυκτίου έγινε το σπίτι του, ο κόσμος του. Στο πρόσωπο του χαρασσόταν όλο και συχνότερα εκείνο το γοητευτικό χαμόγελο που έκανε και εμένα ευτυχισμένο. Και τότε ξεχνούσα την καχεξία του γιατί και εκείνος την ξεχνούσε. Έμενε μονάχα ένα καθαρό νεανικό πρόσωπο φωτισμένο από ένα λαμπρό χαμόγελο....