ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Εχθές κοίταξα τον ουρανό και φοβήθηκα.

Είδα καθαρό το φεγγάρι περικυκλωμένο από μικρά σύννεφα στολίζοντας το χαρούμενα.

Με στράβωσε το φως του κι έτσι συνέχισα την βόλτα μου λοιπόν με κατεβασμένο το κεφάλι. Έβλεπα τους ανθρώπους να με κοιτάνε περίεργα γιατί ήμουν ζαλισμένος και περπάταγα σαν φοβισμένος.

Ένιωσα την ανάγκη να κοιτάξω πάλι ‘πάνω, να αντικρίσω αυτήν την τόσο όμορφη εικόνα του στολισμένου φεγγαριού, όπως και έκανα.

Είχε κρατήσει τα σύννεφα κοντά του αλλά αυτά τα ήθελαν όλα δικά τους, σιγά σιγά γινόντουσαν πιο μεγάλα και πιο πολλά θέλοντας να εγκλωβίσουν το φως του όμορφου και καθαρού φεγγαριού…

Ήταν πολύ ωραία μάχη, πραγματικά! Αλλά όπως πάντα η πιο μεγάλη “παρέα” νικάει…! Δεν ήθελα να δω την “ήττα” του φεγγαριού (γιατί όπως καταλάβατε ήμουν με το μέρος του) και έσκυψα πάλι το κεφάλι μου.

Δεν ήμουν μακριά από τον προορισμό μου, στο επόμενο στενό ήταν το σπίτι που πήγαινα… Άναψα ένα χαρισμένο από φίλο μου τσιγάρο και πια δεν ένιωθα το βλέμμα του φεγγαριού επάνω μου που σε όλη την διαδρομή με ακολουθούσε και κατάλαβα πως ο αγώνας τελείωσε… η “μεγάλη παρέα” των σύννεφων νίκησε… νίκησε το μοναχικό φεγγάρι και δεν το άφησαν να ξεσπάσει… να αφήσει ελεύθερο το φως του και να το δώσει σ’ εμάς… σ’ εμένα…! Κοίταξα τον σκούρο ουρανό και δεν το είδα! Είχε φυλακιστεί πίσω από το τοίχος με τα σύννεφα και στενοχωρήθηκα λίγο, αλλά έτσι κι αλλιώς το τσιγάρο τελείωσε και μπήκα στο σπίτι.

Του είπα καληνύχτα κι εκείνο δεν απάντησε… αλλά συνέχισα να κλείνω τα μάτια μου και να βλέπω αυτό το τόσο όμορφα στολισμένο φεγγάρι…