ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΗΧΟΣ

Ανάμεσά μας κινείται κάτι, κάτι παρασιτεί και έρχεται στην σάρκα προκειμένου να αναπτυχθεί. Μέσα μας να τραφεί… μέσα μας αλλάζει μορφή… μέσα μας φως… μέσα σιωπές από χάρτινα κουτιά, πρόσωπα χλομά, βλέμμα απευθυνόμενο στο πουθενά. Με φόντο κορυφές από ατσάλινα κλαδιά φυτεμένα στο μπετόν και μηχανές που ανακυκλώνουν ανθρώπινη σάρκα.
Δηλώνω απών, δίνομαι σε ανήθικες συνήθειες πάνω από ένα λευκό χαρτί, με όπλο μου την πένα και πέρα από την λογική σκοτώνω, κάτω από τις σκιές της πόλης που μας κλείνει ότι γεννιόμαστε για κάποιον φόνο, ζούμε μ’ έναν ψυχρό δολοφόνο, κρυμμένο πίσω απ’ την μάσκα που εφαρμόζει στα αγχωμένα πρόσωπα…
Πατημένη ενέργεια απ’ τον καυτό πατέρα, όταν η ζώνη του λυκόφωτος σαν πύθωνας καταπίνει την μέρα με θέα γειτονιές που έχει ξεράσει η κόλαση. Νεκροζώντανες γενιές μετράνε πόντους, ελεύθερη πτώση κι όσοι ζουν πίνοντας όξινη βροχή, μένουν κολλημένοι στην αναπηρία που τους επιβάλει η σημερινή εποχή μετρώντας όνειρα να γίνονται καπνός, όνειρα να χάνονται κάτω απ’ το ηλεκτρικό φως, ανελυπός, σαπίζει το δέρμα, είναι αναμενόμενος καρκίνος...!

Αντίδραση απ’ την μια κι απ’ την άλλη συμβιβασμός με το κτήνος! Συμβιβασμός…