ΓΙΑΤΙ;

Καιρό ήθελα να γράψω για αυτό που με κάνει και νιώθω σαν πουλί χωρίς φτερά, σαν έναν άγγελο που δεν έχει μέσα του καλοσύνη, καιρό ήθελα να γράψω για το “Γιατί”…

Είναι σκληρό μερικές φορές να κάθεσαι στο δωμάτιό σου, να κλειδώνεις την πόρτα, να καπνίζεις πακέτα τσιγάρα και να αναρωτιέσαι. Να ρωτάς τον εαυτό σου και οι μισές ερωτήσεις να είναι αναπάντητες! Απελπίζομαι… Αλλά λέω πως όλα έγιναν επειδή έτσι τα έφερε η ζωή. Γιατί όμως; Γιατί να τα φέρει έτσι αυτή η μεγάλη κυρία που λυπάται τόσους και τόσους; Γιατί; Εδώ είναι το ερώτημα. Ένα από τα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα που με κάνουν να βλέπω σιγά σιγά τα όνειρά μου να γκρεμίζονται, να χάνονται κι εγώ να τα ψάχνω μόνος μέσα στο σκοτάδι και μέσα σε χαλάσματα. Μάταια όμως… βλέπω μόνο αυτό το ηλίθιο ανθρώπινο γένος να κρύβεται πίσω από ένα τοίχος που χτίζεται με γρήγορους ρυθμούς, ένα τοίχος από χρήμα. Εγώ όμως για καλό ή για κακό είμαι απ’ την απέναντι πλευρά και τους βλέπω να χάνονται! Γιατί όμως; Και πάλι μπαίνει στην μέση το “γιατί”…

Κάποιες φορές με πιάνει ένα μούδιασμα και νιώθω κάτι εξωτικό δίπλα μου, κάτι που μυρίζει ουρανό. Δεν ξέρω τι είναι αλλά ούτε και φοβάμαι, απλά φωνάζω και διαμαρτύρομαι! Φωνάζω ενώ ξέρω πως δεν θα με ακούσει κανείς γιατί φωνάζω με μια διαφορετική φωνή, την φωνή της ψυχής μου! Χαίρομαι, ναι ειλικρινά χαίρομαι γιατί λέω αυτά που θέλω να πω χωρίς να ενοχλώ κανέναν κι αν θέλω να τ’ ακούσουν αυτοί που θέλω να τ’ ακούσουν το κάνω μέσα από τα τραγούδια μου. Γιατί όμως δεν τ’ ακούνε; Γιατί δεν τα καταλαβαίνουν; Γιατί είμαι παιδί ή μήπως επειδή αυτοί είναι ηλίθιοι; χα! Μάλλον το δεύτερο… Γιατί όμως και πάλι; Γιατί…;

Δυστυχώς δεν με καταλαβαίνει κανείς και δεν θα με καταλάβει ποτέ κανείς, εκτός από αυτό το εξωτικό ουράνιο συναίσθημα… Γιατί όμως; Γιατί…;